KAD – ten skrót znają nie tylko miłośnicy marki Opel. W latach 60. i 70. ubiegłego wieku modele Kapitän, Admiral i Diplomat stanowiły ofertę Opla w klasie wyższej. Modele KAD pojawiły się na rynku w marcu 1964 r. Te najstarsze zbliżają się więc do sześćdziesiątki. A w rękach kolekcjonerów nic nie tracą ze swego szyku i blasku, tym bardziej że część z nich to unikaty.
Miały identyczne nadwozia zdominowane przez modne proste linie, ale różniły się wyposażeniem i silnikami. Pięć lat później zastąpiono je modelami serii B, które wyznaczały standardy w swoich klasach dzięki nowoczesnym rozwiązaniom w konstrukcji zawieszenia i jeszcze smuklejszymi sylwetkami.
Wiosną 1964 r. firma Opel przeprowadziła restrukturyzację swojej oferty w segmencie premium i po ponad dwudziestoletniej przerwie postanowiła zainteresować nią klientów poszukujących luksusowych sedanów. Kapitän, Admiral i Diplomat były reklamowane właśnie jako „Wielka Trójka”.
Inspiracją dla nakreślonych prostymi liniami konturów nadwozia były modele produkowane przez amerykańską spółkę macierzystą Opla, czyli koncern General Motors. Projektanci i krytycy określili ten styl mianem „nowego obiektywizmu”, zrywającego z dotychczasową ozdobną estetyką. Wydłużone i nowoczesne nadwozia „trójki” z Rüsselsheim były identyczne i mierzyły 4,95 m długości oraz 1,9 m szerokości. Proporcje nowych Opli klasy premium uległy zatem wyraźnej zmianie w stosunku do poprzedników.
Opel Kapitän A, lata 1964 – 1965.
Kapitän był kolejną edycją najlepiej sprzedającego się wówczas samochodu z silnikiem sześciocylindrowym, zaś luksusowy Admiral kontynuował tradycje słynnego przedwojennego modelu o tej samej nazwie. Diplomat miał natomiast pełnić rolę nowego flagowego Opla. Po rozszerzeniu oferty w kierunku wyższych segmentów firma Opel stała się jedynym niemieckim producentem oferującym klientom pełen wybór modeli: od Kadetta poprzez Rekorda, Kapitäna i Admirala aż po Diplomata. Każdy nabywca mógł wiec znaleźć dla siebie odpowiedni samochód.
Hierarchię w klasie premium wyznaczały wyposażenie i pojemność silnika. Kapitän jako jedyny w całej serii miał z przodu pełną kanapę, dzięki czemu mogło nim podróżować nawet 6 osób. W dwóch pozostałych modelach montowano z przodu osobne fotele.
Kapitän i Admiral oferowano ze znanym już sześciocylindrowym silnikiem 2.6 o mocy 100 KM, który po raz pierwszy wyposażono w bezobsługowe popychacze zaworów. Kolejną nowością była w pełni zsynchronizowana czterobiegowa manualna przekładnia biegów z dźwignią przy kierownicy. Sportową dźwignię położoną centralnie lub dwubiegową przekładnię automatyczną oferowano za dopłatą. Standardem był natomiast nowoczesny dwuobwodowy układ hamulcowy z przednimi hamulcami tarczowymi.
Silnik flagowego Diplomata pochodził z USA. Była to jednostka V8 o pojemności 4,6 litra, rozwijająca moc 190 KM. Kapitän i Admiral osiągały prędkość maksymalną 155 km/h, natomiast Diplomat rozpędzał się do 200 km/h i przyspieszał od 0 do 100 km/h w 11 sekund.
Opel Admiral – 1964 r.
Diplomat wyróżniał się też luksusem, elegancją i charakterem. We wnętrzu dominowały miękkie wykładziny z długim włosiem i welurowa tapicerka. Prędkościomierz w wykończonej naturalnym fornirem desce rozdzielczej wyskalowano do 250 km/h. W zakres ekskluzywnego wyposażenia wchodziły również takie elementy jak winylowe pokrycie dachu, rozkładane fotele, cztery elektrycznie sterowane szyby, lusterka boczne regulowane od wewnątrz i oświetlenie przypodłogowe w tylnej części przedziału pasażerskiego. Standardowo montowano także hydrauliczne wspomaganie układu kierowniczego i hamulców oraz światła przeciwmgielne.
Zaledwie rok po premierze Opel zdecydował się na dalsze uatrakcyjnienie serii KAD. Od wiosny 1965 r. Kapitän i Admiral były dostępne opcjonalnie z silnikiem V8 o pojemności 4,6 litra oraz automatyczną skrzynią biegów z Diplomata. Ceny za Kapitäna i Admirala V8 – odpowiednio 14740 i 15950 marek – obejmowały zmodernizowane zawieszenie ze wzmocnionymi wałami Kardana, osiami, obręczami kół, oponami i hamulcami. Obydwie wersje są dziś unikatami: wyprodukowano tylko 113 takich Kapitänów i 622 Admirale.
Opel Diplomat – 1964 r.
Wkrótce zmodernizowano także standardowe wersje samochodów. Otrzymały one nowo opracowany sześciocylindrowy silnik 2.8 z wałkiem rozrządu w głowicy. Ten cichy rzędowy silnik o krótkim skoku cylindra miał podobne założenia konstrukcyjne jak czterocylindrowa jednostka wprowadzona w 1965 r. w Oplu Rekordzie B. W wersji S nowy silnik miał moc 125 KM i pozwalał osiągnąć prędkość maksymalną 170 km/h. Od roku 1968 modele sprzedawano również z opcjonalną odmianą tego silnika, wzmocnioną do 140 KM.
W lipcu 1965 r. do rodziny prestiżowych Opli dołączył jej najbardziej elegancki przedstawiciel – Diplomat V8 Coupé. Reklamowano go jako samochód dla „podróżników z klasą”. Silnik V8 o pojemności 5,4 litra, który montowano także w Chevrolecie Corvette, był zarezerwowany dla Coupé aż do września 1966 r. W połączeniu z dwustopniowym automatem „Powerglide” silnik V8, rozwijający 427 Nm maksymalnego momentu obrotowego i 230 KM mocy, rozpędzał Coupé do 100 km/h w niespełna 10 sekund i umożliwiał osiągnięcie prędkości maksymalnej 206 km/h.
Opel Admiral Coupe – 1965 r.
Był to wówczas najszybszy samochód produkowany w Niemczech i najdroższy Opel. Diplomat Coupé kosztował 25500 marek. Sedana można było kupić za 17500, a najtańszą pozycją w cenniku marki był Opel Rekord za 6980 marek.
Nic dziwnego, że grono kupujących nie było zbyt duże. Do 1967 r. halę montażową Karmanna w Osnabrück opuściły zaledwie 304 egzemplarze Diplomata V8 Coupé. Od 1966 r. silnik V8 5.4 oferowano także w sedanie.
Aż do zmiany modelu w 1969 r. wyprodukowano 24249 Kapitänów A, w tym wersje z silnikiem V8. Spore sukcesy odnotowały Admiral i Admiral A V8, których powstało 55876 egzemplarzy. Całkowita produkcja ekskluzywnego czterodrzwiowego Diplomata wyniosła 8508 sztuk.
Opel Kapitän B – 1969 r.
W lutym 1969 r. Opel wyznaczył kolejne standardy techniczne w segmencie premium, prezentując nową generację rodziny KAD. Fundamentalnym zmianom stylistycznym i technologicznym towarzyszył wyższy poziom komfortu i bezpieczeństwa. Kapitän, Admiral i Diplomat miały nowoczesne, nowo opracowane zawieszenie. Nadwozie i wnętrze zaprojektowano pod kątem bezpieczeństwa biernego. W porównaniu z modelami poprzedniej generacji samochody z rodziny KAD serii B były nieco mniejsze, a sześcio- i ośmiocylindrowe silniki stały się bardziej oszczędne.
Rolę podstawowego modelu w ofercie KAD nadal pełnił Kapitän. Jego sześciocylindrowy rzędowy silnik 2.8 z wałkiem rozrządu w głowicy rozwijał moc 132 KM. O stopień wyżej plasował się komfortowo wyposażony Admiral 2800 S ze 145-konnym silnikiem oraz jego najmocniejsza, 165-konna wersja 2800 E. Innowacyjnym rozwiązaniem opracowanym specjalnie dla silników sześciocylindrowych był elektroniczny wtrysk paliwa firmy Bosch.
Nowoczesny 165-konny silnik o wysokiej kulturze pracy był montowany także we flagowym modelu Diplomat. Współpracujący z trzybiegową przekładnią automatyczną 230-konny silnik V8 o pojemności 5,4 litra, zaadaptowany z Chevroleta, był zarezerwowany dla Diplomata, który z taką jednostką pod maską rozpędzał się do 205 km/h. Model ten wyróżniał się także pionowo ustawionymi przednimi reflektorami. Tylne światła miały układ poziomy – tak samo jak w Kapitänie i Admiralu.
Opel Diplomat B V8 – 1969 r.
Nadwozia „Wielkiej Trójki” stały się krótsze i smuklejsze w porównaniu z poprzednią generacją zaprojektowaną w dużej mierze pod wpływem amerykańskich gustów. Nowe motto brzmiało: „Europejski samochód o funkcjonalnej stylistyce i nowoczesnych rozwiązaniach technicznych”.
Z wyjątkiem silników, nowa seria KAD reprezentowała zupełnie nowy styl. Jedną z ważniejszych innowacji była zaawansowana technicznie tylna oś De Dion ze sprężynami śrubowymi.
Już po roku od debiutu KAD drugiej generacji firma Opel uprościła ofertę modeli. W kwietniu 1970 r. Kapitäna zastąpił Admiral N. Nadal rozwijano za to model Diplomat: w sierpniu 1973 r. wprowadzono flagowego Opla w wersji przedłużonej przeznaczonej dla szefów firm, ministrów i głów państw. Rozstaw osi zwiększono w niej o 150 mm, dzięki czemu pasażerowie tylnej kanapy zyskali więcej miejsca.
Firmy nadwoziowe, takie jak Karmann czy Vogt, przygotowywały specjalne wersje samochodów oparte na modelach KAD. Włoska firma Fissore z Turynu, działająca na zlecenie Karmanna, w 1970 r. przebudowała cztery egzemplarze Diplomata 2.8 E, zmieniając je w sedany z otwieranymi dachami i szybami ze stałymi ramkami. Do lata 1979 r. kabriolety Diplomat były wykorzystywane jako prestiżowe samochody udostępniane podczas ważnych imprez wybitnym sportowcom, aktorom, politykom i innym osobistościom.
Inne podejście przyjęła firma Vogt z Bad Neuenahr. Na zlecenie niemieckiej telewizji publicznej ZDF przebudowywała różne wersje Admirala i Diplomata na szybkie i przestronne samochody dla ekip zdjęciowych.
Najatrakcyjniejszą wersją Opla Diplomata było jednak prawdopodobnie sportowe coupé. W 1973 r. były kierowca wyścigowy Erich Bitter zaprezentował Diplomata. Nadwozie z układem foteli 2 + 2 zaprojektował sam Bitter we współpracy z Centrum Projektowym Opla. Luksusowe coupé produkowane przez firmę Baur ze Stuttgartu bazowało na Diplomacie B.
W lipcu 1977 r. firma Opel postanowiła zakończyć udaną karierę „Wielkiej Trójki” na rynku motoryzacyjnym. Wyniki sprzedaży były następujące: 11017 Kapitänów, 31827 Admirali i 18725 Diplomatów drugiej generacji. W 1978 r. miejsce prestiżowych Opli dla „podróżników z klasą” zajęły nowo zaprojektowane modele Senator i Monza.
- Opr. KOJ
- Źródło i zdjęcia: Opel