Giulietta Spider pojawia się we włoskim kinie na początku lat 60. XX w., w filmach w reżyserii Felliniego i Antonioniego. Były to ostatnie przymiarki, przed wyprawą marki „Made in Italy” za ocean na podbój Hollywood i USA. Szósty odcinek historii Alfy Romeo.
„It is a very forgiving car. Very pretty, too” („to samochód wybaczający wiele błędów. Jest również bardzo ładny”). Tak powiedział o Duetto wyjątkowy kierowca, aktor Steve McQueen. Został on wraz z innymi „fast friends” zaproszony latem 1966 roku przez „Sports Illustrated” do przetestowania włoskiego spidera. Byly to jazdy jednymi z pierwszych Alf Romeo 1600 Spider, które znalazły się w Stanach Zjednoczonych. Zaledwie kilka miesięcy wcześniej model ten debiutował na Salonie Samochodowym w Genewie. Ocena aktora ujęła istotę Duetto i wyjątkowość Alfy Romeo: przyjemność z jazdy oraz piękno w czystej formie. I należało ją traktować wiarygodnie.
Portello Plant, Guidobaldo Trionfi, Spider 1600, 1966 r.
Steve McQueen był bowiem nie tylko kolekcjonerem super samochodów ale także utalentowanym kierowcą, który zajął drugie miejsce w swojej kategorii podczas 12-godzinnego wyścigu Sebring w 1970 roku, startując w parze z Peterem Revsonem. Rok później, za kierownicą Duetto zasiadł Dustin Hoffman, który jechał nią „na pełnym gazie” przy dźwiękach muzyki duetu Simon & Garfunkel w niezapomnianym „Absolwencie”. Był to kultowy obraz, który zapisał się w historii kina i zapoczątkował pewien trend. Duetto zaczęła występować w setkach scen na dużym i małym ekranie. Nawet mistrz świata w wadze ciężkiej, Muhammad Ali, zażyczył sobie mieć takową, nawiązując do swojego motto „Float like a butterfly, sting like a bee” („latać jak motyl, żądlić jak pszczoła). Spersonalizował także tablicę rejestracyjną, umieszczając na niej „Ali Bee”.Tak rozpoczęła się kariera samochodowej gwiazdy, Duetto.
Stworzona, by podbić Amerykę
Cofnijemy się jednak nieco i poznajmy jej korzenie: innowacje techniczne Giulii i urok Giulietty Spider. W jej historii występuje także bohater o nazwisku Hoffman. Nie aktor Dustin, ale Max Edwin Hoffman, były kierowca wyścigowy. Zmuszony przez nazistów do opuszczenia Austrii, wyjechał do Stanów Zjednoczonych gdzie zajął się importerem samochodów produkowanych w Europie. Max był kimś więcej, niż tylko zwykłym handlowcem. Kierował polityką handlową, prosił o określone modele, podpowiadał zmiany stylistyki i przyczynił się swoimi radami i uwagami do stworzenia kilku najbardziej podziwianych samochodów sportowych w historii. Wśród nich była Giulietta Spider.
Giulietty Spider przed podróżą do USA, 1955 r.
Spider dla Hoffmana stał się obsesją. Zaczął prosić o nią Alfę Romeo w 1954 r., zaraz po wprowadzeniu na rynek Giulietty Sprint. Czuł, że może stać się idealnym autem dla mieszkańców wybrzeża Pacyfiku i wiedział, że wszyscy w Hollywood będą chcieli ją mieć. Był tak pewny swojego sukcesu, że nawet zanim zobaczył ostateczne projekty, powiedział, że jest gotów kupić kilkaset sztuk.
Piękna dama
Hoffmanowi udało się przekonać do projektu Francesco Quaroniego i Rudolfa Hruskę. Konkurs na najlepszy design rozegrał się między dwoma słynnymi ówczesnymi projektantami: Giovannim Bertone i Battistą Pininfariną. Bertone stworzył ekstremalną wizję, nawiązującą do samochodu koncepcyjnego „Sportiva 2000” Franca Scaglione – spiczasty przód, opływowe reflektory i niewielkie „płetwy” z tyłu zakończone światłami. Propozycję Pininafariny, zaprojektowaną przez Franco Martinengo wybrano ze względu na elegancję i klasyczną równowagę jej kształtów.
Giulietta Spider prototyp, 1955 r.
„Piękna dama”, jak ją nazywał Pininfarina, wyróżniała się panoramiczną szybą przednią i przesuwanymi szybami bocznymi. Nie miała klamek od wewnątrz: zamiast tego, specjalna linka aktywowała otwieranie drzwi. Dopiero później pojawiły się tradycyjna szyba przednia, opuszczane szyby boczne, panel drzwi z uchwytami, składany dach, zewnętrzne klamki i nowe wnętrze.
To był prawdziwie sportowy samochód koncepcyjny, co potwierdzały jego bardzo dobre osiągi. Pod maską Spidera pracował silnik Giulietty: czterocylindrowy, rzędowy o pojemności 1290 cm³, dający moc 65 KM i prędkość do 155 km/h. Moc była zwiększana w kolejnych wersjach, począwszy od 80-konnego Spidera Veloce z 1958 r.
Była „powabna, młodzieńcza, szybka i piękna”. Kino zachwyciło się Giuliettą Spider: pojawiła się w filmie Felliniego „La Dolce Vita”, a w „Zaćmieniu” Antonioniego za jej kierownicą zasiadł Alain Delon. Stała się symbolem statusu społecznego: uwielbiana przez ówczesnych celebrytów, pożądana przez wszystkich.
Giulietta Spider Veloce, 1956 r.
„Made in Italy”
Nadszedł czas, by Giulietta Spider miała swoją następczynię. Luraghi i jego zespół zdawali sobie sprawę, że nie wystarczy jedynie zaprojektować dobry samochód. Potrzebna była ta sama charyzma. Prezentacja nowego modelu musiała być niezwykłym wydarzeniem: uroczystą ceremonią, trochę pomiędzy nominacją a koronacją. Kierownictwo Alfa Romeo także pragnęło czegoś wielkiego i spektakularnego.
Prezentacja Spider 1600 na statku Raffaello, 1966 r.
Dlatego amerykańska premiera modelu odbyła się podczas ekskluzywnego rejsu transatlantyckiego, na który zaproszono najbardziej znane gwiazdy show biznesu, sportu i mody. Na pokładzie znajdowało się 1300 VIP-ów, między innymi Vittorio Gassman, Rossella Falk czy sopranistka Anna Moffo. Luksusowy włoski statek „Raffaello” popłynął z Genui do Nowego Jorku, zatrzymując się w Cannes z okazji Festiwalu Filmowego. Podczas rejsu, na statku, zaprezentowano trzy egzemplarze nowego Spidera: zielony, biały i czerwony. Wyraźnie zaznaczając włoski charakter swojego produktu, Alfa Romeo o dekadę wyprzedziła myślą kampanię komunikacyjną „Made in Italy”.
Dziedzictwo techniczne Giulii
Alfa Romeo Spider 1600 powstała na bazie Giulii, z rozstawem osi zmniejszonym do 2250 mm; części mechaniczne natomiast były wspólne z Giulią Sprint GT Veloce (ewolucją Sprint GT). W chwili premiery, Alfa Duetto miała klasyczny, wykonany z lekkiego stopu, czterocylindrowy silnik o pojemności 1570 cm³ i mocy 108 KM. Masa samochodu, bez materiałów eksploatacyjnych, nie przekraczała 1000 kg. Maksymalna prędkość wynosiła 185 km/h.
Alfa Romeo 1600 Spider, 1966 r.
„Duetto” czy „Osso di Seppia”
Nazwa modelu jest historią samą w sobie. We współpracy ze wszystkimi europejskimi dealerami, zorganizowano specjalny konkurs na najlepszą nazwę. Wygrała nazwa „Duetto” … ale pojawiła się kwestia praw autorskich (z powodu czekoladowego batonika o tej samej nazwie) i w związku z tym samochód wprowadzono na rynek pod nazwą „Alfa Romeo Spider 1600”.
Spider 1600 imienna karta konkursowa.
Nazwa „Duetto” pozostała w tle, ale zapisała się w pamięci fanów, stając się przydomkiem określającym ten model. Później powstały jeszcze inne określenia: Spider z 1966 r., pierwszy z serii i ostatnie arcydzieło Battisty Pininafariny określano jako „Osso di Seppia” (dosł. kość kałamarnicy) ze względu na swój elipsoidalny kształt, z zaokrąglonym przodem i ściętym tyłem, wypukłymi bokami oraz bardzo niskim pasem powyżej klamek. Drugi przydomek, z 1969 r., to „Coda Tronca” („przetrącony/ucięty ogon”), czyli ostro ścięty tył, przyciągający wzrok aerodynamicznym kształtem tyłu.
1750 Spider Veloce, 1969 r.
Trzecia nazwa, to „Aerodinamica” z roku 1983, nadana po długich próbach w tunelu aerodynamicznym. W 1989 r. pojawiła się ostatnia generacja modelu, tak zwana „Seria IV” … samochód o czystym i opływowym nadwoziu stanowiący powrót do korzeni.
Spider 2.0i Quadrifoglio Verde, 1989 r.
Cztery generacje, ponad 124 tysięcy egzemplarzy wyprodukowanych w ciągu 28 lat – to rekordowe wyniki dla modelu Alfy Romeo.
Spider 1.6, 1990 r.
(Koniec części szóstej)
- Źródło: FCA Poland
- Zdjęcia: Alfa Romeo
